.jpg?width=1072&height=1072&name=IMG_20220523_0004%20(3).jpg)
Wim legt de eerste steen
Wanneer je werkt in het bedrijf dat je achternaam draagt, heb je er vast een bijzondere band mee. Dat kan zeker gesteld worden bij Wim Romein. Vader Wim Romein sr. startte 75 jaar geleden met zijn broer Dirk de betonfabriek Romein Beton in Dodewaard. Het lag voor de hand dat Wim jr. in de voetsporen van zijn vader en oom zou treden. Dat liep even wat anders, maar Wim kan toch voldaan terugkijken op een mooie carrière bij ‘zijn’ Romein.
De nu 77-jarige Wim legde als jonge jongen de eerste steen van de fabriek van zijn vader. Hij herinnert zich die tijd nog als de dag van gisteren. ‘’Ik ging weg- en waterbouw studeren en wilde na mijn militaire dienst eerst ergens anders ervaring opdoen voordat ik bij mijn vader in het bedrijf zou gaan.’’ En zo geschiedde. Alhoewel vader Wim sr. liever had gezien dat zijn zoon direct in het bedrijf startte, koos Wim toch voor de Grontmij in de Bilt en ging daar aan de slag als tekenaar rioolwaterzuiveringsinstallaties en grote viaducten.
‘’In 1972 belde mijn vader ineens dat de fabriek verkocht was. Eerlijk gezegd stond ik perplex. Dit had ik niet verwacht. Maar toen mijn vader me even later toch vroeg om de overstap naar Romein te maken, heb ik het alsnog gedaan. Romein was toen voornamelijk actief op het gebied van kleine viaducten, bruggen, stuwen en duikers. Dat sprak me aan. Ik ben dus overgestapt, om er vervolgens 36 jaar te blijven’’, vertelt Wim met een glimlach op zijn gezicht.
Wims vader en oom hadden het bedrijf verkocht aan Schokbeton. Wim sr. bleef er werken en Wim jr. startte op de tekenkamer. ‘’Al snel assisteerde ik ook de bedrijfsleider om de planning in orde te maken’’, gaat hij verder. ‘’Ik werkte me op tot betontechnoloog en verdiepte me steeds meer in de samenstelling van het product.’’ Dan denkt hij even na en zegt: ‘’ik kan je vertellen dat ik toen al twijfelde aan de hoeveelheid cement in het beton. Ik ben me dan ook bezig gaan houden met de ontwikkeling van nieuwe mengsels die we vervolgens toepasten in de fabriek.’’
Ondanks dat Romein door de verkoop aan Schokbeton geen familiebedrijf meer was, was de sfeer er nog steeds familiair. Wim: ‘’Mijn vader kende iedereen bij naam en iedereen kende mijn vader. Hij stond bekend als ‘Pietje precies’. Hij bukte om een spijkertje van de grond te rapen; die kon immers weer gebruikt worden. Hij sprak iedereen aan op hoe het werk gedaan moest worden; ook -of misschien wel juist- mij als zijn zoon. We konden soms best clashen. Geloof me, met je vader werken geeft ook privé de nodige strubbelingen. Maar ik denk dat iedereen die met familie werkt dat wel herkent.’’ We schrijven 1981 wanneer vader Wim sr. het bedrijf verlaat. De nieuwe directeur die dan aantreedt ziet potentie in Wim die zich inmiddels al ontfermd heeft over Kwaliteit, Arbo en Milieu (KAM). Hij is het die Wim vraagt de nieuwe Romein fabriek in Gorredijk te gaan leiden. Wim is, ondanks dat hij doordeweeks niet meer bij zijn gezin kan zijn, enthousiast. ‘’Ik heb de Romein-producten mogen produceren in die fabriek en de productie naar een hoog niveau kunnen brengen door onder andere de introductie van een scorebord met geproduceerde hoeveelheden.’’ Wim voelt zich als een vis in het water in de nieuwverworven vestiging in het Friese Gorredijk. Met een oorkonde ‘baas van het jaar’, keert hij na ruim een jaar terug in Dodewaard.
Wims carrière zet zich rap voort, evenals de ontwikkeling van nieuwe producten bij Romein. ‘’Ik heb in die 36 jaar veel meegemaakt. Als hoogtepunt zie ik toch wel de overstap naar het zelfverdichtend beton.’’ Wims ogen beginnen te glimmen wanneer hij hier de herinneringen aan ophaalt. ‘’Romein nam het voortouw in deze bijzondere ontwikkeling die vanuit Japan onze kant op kwam. Eigenlijk snapten we er niks van, maar we zijn het maar gewoon gaan doen. Die eerste stort was magisch; iedereen viel stil. Geen getril, geen lawaai, alleen de kubel boven de baan en een eindresultaat dat perfect was. We moesten en zouden als eerste het productcertificaat voor Nederland halen. En dat lukte! Veel collega’s vroegen ons naar ons recept, maar dat hielden we natuurlijk geheim. Ik ben na al die jaren nog steeds trots op die ontwikkeling.’’ Wim noemt een reeks van bijzondere projecten waar hij ook met trots op terugkijkt. Zoals de bouw van twee waterkrachtcentrales in de Rijn waar enorme halfronde gebogen betonnen elementen voor gestort moesten worden. ‘’Een geweldige uitdaging; ik heb een bus gehuurd en we zijn er met alle medewerkers naartoe gegaan om ons staaltje vakmanschap te gaan bekijken.’’
In 2008 stopt Wim bij Romein om, samen met zijn echtgenote Judith, fulltime te gaan genieten van zijn (vervroegd) pensioen. Hij is dan bedrijfsleider in Dodewaard. Wim knipoogt: ‘’dat stoppen lukte maar deels. Ik ben uiteindelijk daarna toch nog drie jaar parttime actief geweest voor de zaak op het Wim en Judith Romein. gebied van KAM.’’ ‘’Maar daarna was het echt afgelopen, hoor’’, voegt Judith toe aan het verhaal van haar man. ‘’Toen werd het tijd voor Wims hobby’s zoals schaatsen. Romein heeft toch een groot deel van ons leven bepaald en speelde een belangrijke rol in ons gezin.’’ Ze bladert door de vele fotoboeken die ze door de jaren heen samengesteld heeft. Foto’s van collega’s, projecten, personeelsfeestjes en krantenknipsel over Romein passeren de revue. Wim knikt. ‘’We wonen zelfs in een huis dat gemaakt is van door Romein geproduceerde elementen. En een huis van een dergelijke kwaliteit blijft wel even staan, toch? Zonder gekheid: ook nu is Romein nog steeds onderdeel van ons leven. Ik kom nog dagelijks oud-collega’s tegen. Ook heb ik nog contact met mensen uit Gorredijk. Ja…. Ik kan terugkijken op mooie jaren waarin ik heb mogen bijdragen aan Romein Beton. Want ook al is het al lang niet meer het bedrijf van onze familie, Romein blijft altijd ‘onze fabriek’.’’
